Zasadniczo rokitnik występuje w różnych swoich odmianach w Europie oraz Azji, a jego krzewy porastają głównie morskie wybrzeża lub obszary górskie. Ta spora różnica wynika z wymagań temperaturowych – otóż do skiełkowania nasiona tej rośliny wymagają przechłodzenia. Na północy o niską temperaturę w okolicach stycznia nietrudno, na południu zaś osiągnięcie odpowiedniego pułapu możliwe jest jedynie w górach. Dlatego właśnie w Polsce rokitnik występuje wzdłuż całego wybrzeża, ale także na Suwalszczyźnie.
Taksonomią tej rośliny zajmowano się już na początku dwudziestego wieku i trzeba przyznać, że jej klasyfikacja nie należała do najprostszych zadań. Początkowo rokitnik zwyczajny uważano za jedyny gatunek rodzaju Hippophae, w obrębie którego wyróżniano trzy podgatunki – jeden euroazjatycki (rhamnoides) i dwa azjatyckie (salicifolia oraz tibetana). Z czasem zaczęto dostrzegać coraz więcej różnic morfologicznych wśród tych roślin, dlatego w latach pięćdziesiątych w Europie wyróżniono dwa nowe podgatunki – nadmorski (maritima) oraz górski (fluviatilis). Z kolei lata siedemdziesiąte przyniosły kolejne odkrycia, a wraz z nimi „awans” podgatunków azjatyckich, które otrzymały rangę nowych gatunków. Obok tych zmian w obrębie Hippophae rhamnoides pojawiło się także więcej nowych podgatunków, a typologia ta – z drobnymi zmianami – obowiązuje do dziś. Obecnie ostatni z wymienionych gatunków w zależności od spojrzenia należy do jednego z sześciu lub siedmiu i dzieli się go na aż dziewięć podgatunków.
Występowanie poszczególnych gatunków i ich podgatunków związane jest z panującymi w danym regionie warunkami środowiskowymi. Co ciekawe, w niektórych miejscach bardzo trudne jest do rozstrzygnięcia, czy rośliny występują tam w sposób naturalny czy też pojawiły się tam w wyniku działalności człowieka. Taka sytuacja ma miejsce m.in. na naszych polskich wydmach, gdzie rokitnik – z uwagi na swoje specyficzne ukorzenienie – mógł być sadzony w celu ich stabilizacji.
