Rokitnik zwyczajny (Hippophae rhamnoides L.), zwany również rokitnikiem pospolitym lub oblepichą, swoją łacińską nazwę zawdzięcza greckim słowom hippos – oznaczającego konia oraz pháo – oznaczającego blask, gdyż już w starożytności dostrzegano korelację pomiędzy karmieniem nim tych zwierząt a znaczną poprawą kondycji ich sierści. Z kolei potoczne określenie „oblepicha” odnosi się do wyglądu owoców rośliny, które są tak gęsto umiejscowione, że sprawiają wrażenie, jak gdyby oblepiały jej gałązki.
Choć pierwsze wzmianki na temat rokitnika znajdujemy już u starożytnych mnichów tybetańskich, to historia tej rośliny rozpoczyna się w czasie słynnych wypraw Aleksandra Wielkiego. Zgodnie z przekazem, to właśnie żołnierze jego armii zauważyli, że konie jedzące pewną przypominającą sporej wielkości jagody roślinę zyskują znacznie lepszy wygląd sierści, która staje się o wiele mocniejsza i bardziej lśniąca. Dostrzeżenie tej zależności przyczyniło się do wykorzystania właściwości rokitnika w celach nie tylko kulinarnych, ale również leczniczych. W ten oto sposób roślina trafiła do Europy, gdzie przez wiele lat była na przemian zapominana i powracała do łask. Na dobre zadomowiła się w dzisiejszej kulturze w latach osiemdziesiątych, kiedy wykorzystywano właściwości niektórych z jej składników do łagodzenia skutków poparzeń spowodowanych chorobą popromienną wywołaną wybuchem reaktora jądrowego w Czarnobylu. Obecnie rokitnik znajduje bardzo szerokie zastosowanie – zarówno kulinarne, jak i kosmetyczne czy nawet farmakologiczne.
Rokitnik zwyczajny znakomicie radzi sobie w rozmaitych warunkach klimatycznych, dzięki czemu występuje dziś w Chinach, na Kaukazie, w Mongolii, Azji Środkowej oraz na wybrzeżu Morza Bałtyckiego. W Polsce największym zagłębiem tej rośliny jest Podlasie, choć występuje on również w stanie naturalnym wzdłuż wybrzeża. Warto zaznaczyć, że ze względu na istotną rolę, jaką rokitnik odgrywa w ekosystemie, jest on objęty w naszym kraju częściową ochroną.
