Łacińska nazwa rokitnika zwyczajnego w dosłownym tłumaczeniu oznacza lśniącego konia, co bezpośrednio odnosi się do obserwacji poczynionych jeszcze w czasach starożytnych. Otóż, o czym już wspominaliśmy we wcześniejszych wpisach, to właśnie wtedy żołnierze walczący pod wodzą Aleksandra Wielkiego zauważyli, że sierść ich koni staje się znacznie ładniejsza, kiedy jedzą one owoce pewnej rośliny. Już wtedy nie było zatem wątpliwości, że rokitnik wykazuje pozytywne działanie na organizmy zwierząt.
Od czasu wypraw macedońskich minęło już wiele lat, a wiedza na temat zastosowania rokitnika znacząco posunęła się do przodu. Dziś wiemy już, że zarówno owoce, jak i nasiona czy liście tej rośliny bogate są w liczne związki biologicznie aktywne, które wykorzystywane są w wielu gałęziach przemysłu spożywczego, kosmetycznego i farmaceutycznego. Porastająca morskie wybrzeża i okolice rzek roślina ceniona jest głównie ze względu na wysoką zawartość minerałów, witamin, nienasyconych kwasów tłuszczowych, aminokwasów czy związków przeciwutleniających i antyoksydacyjnych. Jej właściwości wykorzystywane są nie tylko w diecie sportowców czy – szerzej – osób chcących poprawić własną kondycję, ale również w branży hodowlanej. Zwierzętom podaje się m.in. liście rokitnika, przygotowywane z nasion i owoców batony, a także pulpę, która stanowi odpad w produkcji soków czy innych przetworów. Jak zatem widać, stosowanie tej rośliny doskonale wpisuje się w ceniony współcześnie nurt zero waste.
U karmionego rokitnikiem drobiu udało się zaobserwować wzrost objętości masy ciała oraz sporą nadwyżkę w produkcji jaj. Co więcej, przeprowadzane na szczurach laboratoryjnych doświadczenia wykazały, że zawierająca dodatek tej rośliny pasza pomaga w leczeniu, a nawet zapobiega – poprzez normalizację produkcji kwasu żołądkowego i zmniejszenie stanu zapalnego – powstawaniu wrzodów żołądka. Badania prowadzone nad rokitnikiem mają znacznie szerszy zasięg i stanowią bardzo obiecującą perspektywę walki z wieloma chorobami.
